Dijital çağda Hornbostel-Sachs'ı yeniden düşünmek: sanal enstrüman tasarımında taksonomik zorluklar

Öz

Dijital müzik enstrümanları, doğaları gereği basit sınıflandırmalara karşı direnç göstermektedir. Magnusson (2009), bu enstrümanları akustik muadillerinden ayırırken sanal bedenleşme (virtual embodiment) kavramını ve dijital tasarımın bir tür besteleme biçimi olarak rolünü vurgulamaktadır. Zellerbach ve Roberts (2022), bu görüşü Karma Gerçeklik Müzik Enstrümanlarını (Mixed Reality Musical Instruments - MRMIs) icracı, sanal ortam ve fiziksel mekan arasındaki karmaşık etkileşimlerin ürünleri olarak çerçeveleyerek genişletmektedir. Magnusson'un (2017) önerdiği "müzikal organik" yaklaşımı gibi çalışmalar, geleneksel hiyerarşilerin ötesine geçen çok boyutlu, heterarşik bir yaklaşım sunmaktadır. Paine ve Drummond (2009), gerçek dünya performans davranışını yansıtmak için jest yakalama ve arayüz-ses eşlemesini bütünleştiren TIEM taksonomisini tanıtmaktadır. Guzmán Anaya (2023), video oyunlarındaki enstrümanları hem sanal temsilleri hem de işlevsel rolleri açısından kataloglarken, Malloch ve diğerleri (2006) insan bilgi işleme modellerini performans bağlamına göre enstrümanları sınıflandırmak için uyarlamaktadır. İncelenen modeller, dijital enstrüman tasarımında üç temel tema etrafında birleşmektedir: (1) performans bağlamının entegrasyonu, (2) etkileşim tasarımı parametrelerinin ele alınması ve (3) fiziksel ve dijital özellikleri harmanlayan hibrit sınıflandırmaların benimsenmesi. Bu katkılar, performans davranışını, etkileşim dinamiklerini ve dijital bedenleşmenin belirsiz doğasını merkeze alarak geleneksel taksonomiyi kollektif olarak yeniden kavramsallaştırmaktadır.